Tussen de 200 en 400 miljard sterren telt het sterrenstelsel waar ook onze zon deel van uit maakt. De Melkweg dankt zijn naam aan de melkachtige gloed die al die sterren samen produceren. 's Nachts is die gloed nog steeds zichtbaar in de donkerste regionen op aarde. Helaas zijn in stedelijke gebieden door lichtvervuiling maar enkele duizenden sterren met het blote oog zichtbaar, dus zullen veel mensen de gloed nog nooit gezien hebben.
William Castleman wist met zijn camera een bijzondere time-lapse opname te maken van het centrum van de Melkweg dat opkomt boven Texas. Zo maakte Castleman het filmpje:
The time-lapse sequence was taken with the simplest equipment that I brought to the star party. I put the Canon EOS-5D (AA screen modified to record hydrogen alpha at 656 nm) with an EF 15mm f/2.8 lens on a weighted tripod. Exposures were 20 seconds at f/2.8 ISO 1600 followed by 40 second interval. Exposures were controlled by an interval timer shutter release (Canon TC80N3). Power was provided by a Hutech EOS203 12v power adapter run off a 12v deep cycle battery. Large jpg files shot in custom white balance were batch processed in Photoshop (levels, curves, contrast, Noise Ninja noise reduction, resize) and assembled in Quicktime Pro. Editing/assembly was with Sony Vegas Movie Studio 9.
Juist ja...hier in ieder geval het schitterende resultaat:
Premier Balkenende bezoekt president Bush op 16 maart 2004:
Premier Balkenende bezoekt president Obama op 14 juli 2009:
In 2004 schuifelde een bedremmelde Balkenende als een pokdalig pubermeisje op een debutantenbal de Oval Office binnen. Met zijn Zeeuwse pruilmondje gladgestreken in een onderdanige glimlach deed hij nog het meest denken aan een priester die op audiëntie mocht bij de paus. De Leider van de Vrije Wereld had alleen 's ochtend voor dag en voor dauw nog een gaatje in zijn drukke agenda kunnen vinden voor het grootste der kleine Europese landen. Bush probeerde de volledig geïntimideerde Balkenende met wat joviale schouderklopjes te ontdooien, maar verder dan een halfbakken Prins Claus-imitatie kwam de eerste minister niet. 'Thank you Mister President,' prevelde Balkenende herhaaldelijk, dankbaar als een peuter op de knie van Sinterklaas.
'Dick?' zo schijnt Bush na afloop van het bliksembezoek aan Cheney gevraagd te hebben, 'Does it smell like brussels sprouts in here?'
Gisteren maakte Balkenende toch een stuk solidere indruk bij zijn bezoek aan president Obama. Hij zat er wat meer ontspannen bij en leek zowaar een volwaardige gesprekspartner te zijn van de Amerikaanse president. Het steenkolenengels was her en der nog tenenkrommend, maar Jan Peter heeft duidelijk geoefend op zijn uitspraak en straalde tenminste een zweem van zelfvertrouwen uit. Misschien dat het warme charisma van Obama Balkenende wat inspireerde, maar toch, credit where credit is due, de eerste minister is gegroeid in zijn rol als vertegenwoordiger van de derde investeerder in de Amerikaanse economie.
Toch ging de eerste vraag aan Obama van een Amerikaanse journalist tijdens de persconferentie niet over onze strijd tegen het water, de Taliban of de oplopende begrotingstekorten, maar over de eerste bal die Obama mocht werpen tijdens de All Star game van de Major League Baseball diezelfde avond. Het blijft ook lastig, dat The Netherlands...
In de Verenigde Staten worden ze de New Atheists genoemd; de groep van prominente ongelovigen die in de nasleep van de aanslagen van 11 september 2001 meer ruchtbaarheid zijn gaan geven aan hun goddeloosheid. Het boegbeeld van de New Atheists is de Britse evolutiebioloog Richard Dawkins, die met zijn The Selfish Gene één van de belangrijkste boeken van de twintigste eeuw schreef.
Dawkins profileert zich de laatste jaren meer en meer als atheïst. Zo maakte hij in 2006 voor Channel Four een documentaireserie met de veelzeggende titel The Root of All Evil?, waarin hij gewapend met microfoon en camera de minder frisse exponenten van het geloof in beeld brengt. In hetzelfde jaar kwam van Dawkins het boek The God Delusion uit, een vuistdikke aanklacht tegen alles wat religieus is.
The God Delusion is in het Nederlands uitgebracht als God als misvatting en ligt al drie jaar lang op de schappen van de betere boekhandels. In het voorwoord schrijft Dawkins hoopvol: 'Als dit boek teweegbrengt wat ik hoop, dan zullen gelovige lezers die het openen atheïsten zijn als ze het weer neerleggen'. Getuige de reacties op zijn boek die professor Dawkins publiceerde op zijn website, zijn bij een aantal gelovigen inderdaad de schellen van de ogen gevallen. Andere gelovigen, waaronder ijskonijn Ann Coulter, zijn minder te spreken over de aanval op hun geloof en wensen Dawkins een eeuwig branden in de hel toe.
Dat Christelijke naastenliefde maar een betrekkelijk begrip is, ondervond ook een andere 'nieuwe atheïst'. Sam Harris begon direct na 9/11 met het schrijven van The End of Faith. Na de publicatie in 2004 stond zijn boek 33 weken in de bestsellerlijst van The New York Times. Ook Harris werd bedolven onder hatemail van gelovige lezers, wat hem inspireerde tot het schrijven van een vervolg getiteld Letter to a Christian Nation.
Waar Richard Dawkins zijn pijlen richt op het Christendom, daar wast Sam Harris vooral de Islam flink de oren. Van alle religies ter wereld zou volgens Harris het Islamitische geloof het meest stuitend zijn en hij onderbouwt zijn betoog met een lawine aan citaten uit de Koran en de Hadith. Maar ook het Christendom en in mindere mate het Jodendom worden door Harris stevig aangepakt, waardoor hij een stuk minder eenzijdig is dan bijvoorbeeld Ayaan Hirsi Ali.
Voor wie kennis wil nemen van de belangrijkste argumenten voor ongeloof, is The God Delusion van Richard Dawkins een uitstekende start. Wie daarna nog hongert naar meer, kan bij Sam Harris prima uit de voeten. Van beide atheïsten is ook een keur aan videomateriaal beschikbaar op websites als YouTube en Google Video. Maar mijn favoriete New Atheist is toch wel de onnavolgbare Christopher Hitchens, het enfant terrible van de Amerikaanse intelligentsia.
De kont tegen de krib
Het is vrijwel onmogelijk om Christopher Hitchens in een hokje te proppen, al bombardeerde het tijdschrift Forbes eerder dit jaar Hitchens tot één van de 25 meest invloedrijke linkse intellectuelen van Amerika. In de jaren zeventig stond Hitchens inderdaad te boek als Marxist en links en nog steeds spreekt hij zijn toehoor aan met 'kameraden', maar datzelfde linkse Amerika kotste hem en masse uit toen hij zijn steun gaf aan de invasie van Irak. En hoeveel linkse intellectuelen zouden een boek schrijven over de familie Clinton met als titel No One Left to Lie to; the Values of the Worst Family? Misschien dat journalist en schrijver Christopher Hitchens nog het best te omschrijven valt als een beroepsquerulant.
Hitchens zuipt en rookt en geniet overduidelijk van de controverses die hij oproept. Was Moeder Theresa een lieve non, die zich onbaatzuchtig inzette voor de armen in de sloppenwijken van Calcutta? Hitchens begs to differ: ze was een fundamentalist, een fanaticus en bovenal een fraudeur, zo betoogt Hitchens in zijn The Missionary Position; Mother Theresa in Theory and Practice. Toen het Vaticaan een jaar na de dood van Moeder Theresa het proces van haar heiligverklaring in gang zette, werd Hitchens overgevlogen om advocatus diaboli te spelen en tegen haar heiligheid te pleiten. Hitchens deed dit graag gratis en voor niets. Het mocht niet baten, Moeder Theresa kreeg haar aureool. 'The bitch got it anyway,' verzuchtte Hitchens dan ook voorafgaand een debat met dominee Al Sharpton.
Zelfs de doorgaans toch onomstreden Mahatma Ghandi moet er bij Hitchens aan geloven. Net op het moment dat India een seculier leider nodig had, die Hindoes en Moslims kon verenigen, kreeg het een rare fakir en goeroe als leider, met als gevolg de opsplitsing van het Indiase subcontinent in drie aparte staten, met een dreigende kernoorlog als het bedenkelijke resultaat. Alhoewel Hitchens Ghandi prijst als het gaat om zijn kritiek op het kastenstelsel, is hij buitengewoon kritisch op het afzweren van de moderniteit door Ghandi. De Mahatma bepleitte een terugkeer naar een pure, Hindoeïstische samenleving gestoeld op primitieve landbouw, die, indien werkelijkheid geworden, het leven zou hebben gekost aan miljoenen Indiërs.
Toen de televangelist Jerry Falwell in 2007 dood werd gevonden in zijn kantoor, werden er op Fox News door de oerconservatieve presentator Sean Hannity wat krokodillentranen geplengd om het heengaan van deze 'oprechte Christen'. Christopher Hitchens werd in de uitzending gehaald om zijn visie op Falwell te geven en dat leverde het volgende, meesterlijke televisiefragment op (zie video). Hitchens windt er wederom geen doekjes om; Falwell was een vulgaire man, een anti-Semiet, een fraudeur en een crimineel. Met de schijnheiligheid van Hannity veegt hij de vloer van de studio aan.
Hitchens houdt er kortom van om tegen heilige huisjes aan te trappen en algemeen aanvaarde 'waarheden' nog eens tegen het licht te houden. Het overal tegenaan schoppen kan wat puberaal overkomen, maar als het met goede argumenten gebeurd, zoals Hitchens dikwijls doet, dan is het tegengeluid absoluut relevant. Toch was ik enigszins verbaasd toen ik het boek God is not Great; How Religion Poisons Everything in handen kreeg. Ik had een scheldkanonnade verwacht, een weinig subtiele schop onder de kont van gelovig Amerika, maar kreeg een buitengewoon erudiet, doorwrocht en vooral humoristisch essay te lezen over het ontstaan en de invloed van religie op de menselijke samenleving.
Een niet zo grote god
De titel van zijn boek verzon Hitchens naar eigen zeggen onder de douche, maar de rest van de inhoud wordt onderbouwd met een indrukwekkende stoet aan filosofen en schrijvers. Hitchens loopt graag te koop met zijn intelligentie en belezenheid, maar nergens wordt het irritant of dweperig. De centrale boodschap van het relaas is dat Hitchens religie ziet als een kinderziekte van de menselijke soort; een kinderziekte die sinds het ontwaken van de beschaving de ontwikkeling van het menselijke zoogdier in de weg staat.
Hitchens maakt met verve korte metten met de ontstaansgeschiedenis van zowel het Jodendom, het Christendom als de Islam, maar ook het Boeddhisme moet het ontgelden. Hij waadt met de lezer door het door god verordonneerde bloedbad in het Oude Testament, maar wijst er op dat het Nieuwe Testament eigenlijk nog kwalijker is; het was tenslotte Jezus Christus die met het concept van de hel op de proppen kwam. Cargo Cults, de Mormonen, televisiedominees, valse verlossers, genitale verminkingen, creationisme en Intelligent Design; Hitchens ontleedt alle aspecten van religie met chirurgische precisie.
Volgens Hitchens hebben mensen een natuurlijke drang zich als slaven te onderwerpen aan sterk leiderschap, waaruit onze behoefte aan een god mogelijk te verklaren valt. Hitchens hoopt overigens dat god niet bestaat, want hij kan zich geen grotere onvrijheid bedenken dan een god die vanaf je geboorte tot aan je dood en daarna zelfs tot in de eeuwigheid al je gedachten en handelingen kent en je daarop beoordeelt. Hij vergelijkt het met het leven in Noord-Korea, waar alles in dienst staat van de verering van de Grote Leider Kim Il Sung en het inperken van de vrijheid van meningsuiting. Alleen kan je aan Noord-Korea nog ontsnappen door te sterven; die mogelijkheid biedt religie je zelfs niet.
Christopher Hitchens neemt zijn atheïsme bijzonder serieus. Hij gaf zijn Brits staatsburgerschap zelfs op om Amerikaan te worden, omdat hij niet kon verkroppen dat zijn ondemocratische staatshoofd ook hoofd was van de Anglicaanse Kerk. In de Verenigde Staten is de scheiding tussen kerk en staat veel beter georganiseerd. De man waaraan dat onder andere te danken valt, is Founding Father Thomas Jefferson, die opriep tot het optrekken van een muur tussen kerk en staat. Op de trappen van het monument voor Jefferson in Washington DC werd Hitchens op de dag van zijn achtenvijftigste verjaardag Amerikaans staatsburger. Tijdens de ceremonie stond zijn grote heldin en goede vriendin Ayaan Hirsi Ali hem bij.
Diezelfde Ayaan Hirsi Ali schreef het voorwoord voor een herdruk van het boek dat van haar, vlak na haar aankomst in Nederland, een atheïste had gemaakt: Het Atheïstisch Manifest van Herman Philipse. Ayaan beschrijft hoe opgelucht en verlicht ze zich voelde, toen ze besefte dat haar religie - en elke religie - onwaar was. Die opluchting en verlichting voelen ook steeds meer Amerikanen. Sinds 1990 is het aantal ongelovigen daar verdubbeld, terwijl de kerken hun aanhang zien afnemen. Het offensief van de New Atheists lijkt zo succes te hebben. Gelukkig maar.
Gisteren overleed de 93-jarige voormalige minister van buitenlandse zaken Robert McNamara in zijn slaap in Washington D.C.. McNamara zal vooral herinnerd worden als de architect van de Vietnamoorlog, wat bepaald geen benijdenswaardige nalatenschap genoemd mag worden. McNamara diende als Secretary of State onder de presidenten John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson. In 1962 was hij één van de hoofdrolspelers tijdens de Cubacrisis.
Na de mislukte Invasie in de Varkensbaai van 1961 vreesden Moskou en Fidel Castro een hernieuwde poging van de Verenigde Staten het regime op het communistische eiland omver te werpen. Om een nieuwe invasie onmogelijk te maken begon de Sovjet Unie in september 1962 met het plaatsen van kernraketten op Cuba. Overvliegende Amerikaanse U2-spionagevliegtuigen ontdekten de voorbereidende werkzaamheden al snel.
In Washington werd vervolgens groot alarm geslagen; 180.000 soldaten werden gemobiliseerd, een grootschalige luchtaanval werd voorbereid en president Kennedy verordonneerde de Amerikaanse marine het eiland van de buitenwereld af te sluiten. De wereld hield haar adem in terwijl de vrachtschepen van de Sovjets met de kernraketten op de Amerikaanse blokkade afstevenden. Indien de Amerikaanse marine de vrachtschepen tot zinken zou brengen, zou het conflict ongetwijfeld zijn geëscaleerd tot een grootschalige oorlog tussen de beide supermachten. Nooit was de wereld dichterbij een kernoorlog geweest.
Het liep gelukkig met een sisser af. Achter de schermen vond koortsachtig overleg plaats. Uiteindelijk werd na lang getouwtrek een akkoord bereikt tussen Moskou en Washington; de Sovjet Unie zou de kernwapens op Cuba ontmantelen, in ruil voor een Amerikaanse belofte de Cubaanse soevereiniteit ongemoeid te laten en kernraketten in Turkije, Italië en Groot Brittannië terug te trekken. De vrachtschepen maakten rechtsomkeert en zowel Kennedy als Chroetsjov claimden een overwinning behaald te hebben. Het gezonde verstand had gezegevierd over angst en agressie, althans, zo leek het.
Over Robert McNamara werd in 2003 een uitstekende documentaire gemaakt getiteld The Fog of War (zie video). Hierin wijt McNamara het uitblijven van een kernoorlog niet aan gezond verstand, maar aan puur geluk. McNamara op 14:50: 'We lucked out. It was luck that prevented a nuclear war'. De inlichtingen waar Kennedy zijn beleid op baseerde, waren onvolledig geweest. Pas in 1992 vernam een geschokte McNamara van Fidel Castro dat er ten tijde van de crisis al meer dan honderd kernwapens op het eiland gestationeerd waren geweest. Castro had zelfs aan Chroetsjov gevraagd de wapens in te zetten, mochten de Amerikanen hebben besloten tot een bombardement of een invasie. Maar hoeveel geluk Washington, Moskou en eigenlijk het hele noordelijke halfrond hebben gehad, werd pas in 2002 duidelijk.
Op 13 oktober 2002 werd op Cuba een conferentie gehouden om de Cubacrisis te herdenken. Beleidsmakers uit zowel Washington als Moskou kwamen bijeen om hun herinneringen op te halen. De Amerikaanse aanwezigen, waaronder McNamara en ook Arthur Schlesinger, schrokken zich een ongeluk toen een hoge Russische functionaris vertelde dat de wereld slechts 'één woord' van een kernoorlog verwijderd was geweest. Thomas S. Blanton, de toenmalige directeur van het National Security Archive en medeorganisator van de conferentie, verwoordde het als volgt: 'A guy called Vasiliy Arkhipov saved the world.'
Vier Sovjetonderzeeërs van de Foxtrotklasse waren op 27 oktober 1962 in Cubaanse wateren verwikkeld in een kat en muisspel met de Amerikaanse marine. De B-59 duikboot waarop Vasilij Archipov als officier dienst deed, werd opgejaagd door het Amerikaanse vliegdekschip USS Randolph en tien destroyers. De Amerikanen wierpen granaten en dieptebommen in de buurt van de duikboot af om de onderzeeër te dwingen aan de oppervlakte te komen. 'Het was alsof je in een metalen ton zat, terwijl iemand met een sloophamer op de buitenkant sloeg,' aldus Vadim Orlov, de radiotechnicus aan boord van de onderzeeër, 'De hele bemanning verkeerde in een staat van shock.'
Door het urenlange bombardement, het helse kabaal, het toenemende zuurstofgebrek en de oplopende temperaturen - het werd warmer dan vijftig graden in de duikboot - vielen verscheidene bemanningsleden flauw. Een bijkomend probleem voor de commandant van de onderzeeër, kapitein Valentin Savitsky, was dat hij geen radiocontact kon maken met Moskou. Het had er alle schijn van dat er buiten zijn weten om een oorlog was uitgebarsten. Nadat een dieptebom vlakbij de duikboot ontploft was en het hele schip had doen schudden, sloegen bij Savitsky de stoppen door. Hij gaf het bevel een torpedo te laden met een kernkop. 'We slaan zo hard mogelijk terug. We zullen zelf sterven, maar we zullen ze allemaal laten zinken en onze marine niet in diskrediet laten brengen!'
Om een kernwapen te kunnen inzetten, moesten de officieren aan boord van de duikboot alle drie hun akkoord geven. In de meest dramatische versie van het verhaal waren Savitsky en politieke officier Ivan Semonovich Maslennikov voor de inzet van het kernwapen. Alleen Vasilij Archipov twijfelde nog. Archipov wist de andere twee officieren uiteindelijk te overtuigen het kernwapen niet in te zetten. Savitsky bracht nadat zijn woede bedaard was de duikboot naar de oppervlakte, waar ze opgewacht werden door Amerikaanse destroyers en laag overvliegende helikopters. Het was nacht, maar de zoeklichten van de schepen deden de duikboot baden in het licht. 'Het was angstig en mooi tegelijk,' zo herinnerde Orlov zich.
Indien de duikboot de torpedo met kernlading wel afgevuurd had en Savitsky wel 'vuur' - dat ene woord waar de hoge Russische functionaris aan refereerde - had geroepen, dan zouden de gevolgen niet te overzien zijn geweest. De Amerikanen zouden hebben teruggeslagen met een kernwapen en er is eigenlijk geen scenario denkbaar waarin het eindresultaat niet de vernietiging van het noordelijke halfrond was geweest. Het gezonde verstand en de redenaarskunsten van Vasilij Archipov voorkwamen een kernoorlog en redden het leven van miljoenen, zo niet miljarden mensen. Net als Stanislav Petrov verdient Archipov eigenlijk een standbeeld. Archipov stierf echter in 1999 een anonieme dood, drie jaar voordat zijn heldenrol geopenbaard werd aan Robert McNamara en de wereld.
***
Lees ook: Wereldreddende Russen (I): Stanislav Petrov
Afgelopen dinsdag stortte voor de tweede keer in een maand tijd een Airbus neer. Op 1 juni verongelukte de eerste Airbus van Air France boven de Atlantische Oceaan tijdens een vlucht van Brazilië naar Parijs, waarbij alle 228 inzittenden om het leven kwamen. Op dinsdag plonsde de tweede Airbus van Yemenia Air in de Indische Oceaan, vlakbij de eilandengroep Comoren, een verzameling vulkanische puisten tussen Madagaskar en het Afrikaanse continent.
Opmerkelijk genoeg kende de crash van dinsdag één overlevende; een 12-jarig meisje uit het dorpje Nioumadzaha genaamd Baya Bakari werd ronddobberend tussen de lijken en de wrakstukken door reddingwerkers gevonden. De overige 152 passagiers lieten het leven. Volgens het NRC Handelsblad maakte Baya 'het naar omstandigheden goed'.
Baya Bakari kan nauwelijks zwemmen, maar ze wist zich op één of andere manier lang genoeg drijvende te houden, totdat reddingswerkers haar om vier uur 's nachts uit het water plukten. Dat Baya eerst als enige een crash overleefde en vervolgens zonder zwemdiploma boven water wist te blijven, mag toch een klein wonder heten. 'We gooiden haar een reddingsboei toe,' zo meldde een reddingsgwerker aan de New York Times. 'Ze kon de boei niet vastpakken. Ik moest in het water springen om haar te redden.' Baya verloor haar moeder tijdens het ongeluk.
Wat doet dat met je, als je als enige een vliegtuigongeluk overleeft? Voel je de rest van je leven een schuldgevoel knagen, omdat jij het wel en de rest het niet overleefde? Me dunkt dat je toch wat anders tegen het leven gaat aankijken als je zo miraculeus aan de dood ontsnapt bent. Uniek is Baya Bakari echter niet.
Stephen Baltz
Op 16 december 1960 botsten twee vliegtuigen boven Brooklyn in New York op elkaar. Het was destijds met 134 dodelijke slachtoffers het zwaarste luchtvaartongeluk uit de geschiedenis. De Constellation van Trans World Airlines raakte de grond in Staten Island. De DC-9 van United Airlines stortte neer in Park Slope, een dichtbevolkte buurt in Brooklyn. Een getuige vertelde de New York Times dat het tafereel hem deed denken aan de gebombardeerde dorpen tijdens de Koreaanse Oorlog. Overal lagen verkoolde lijken en wrakstukken.
In de sneeuw in Slope Park werd de enige overlevende van de luchtramp gevonden: de 11-jarige Stephen Baltz. Het was de eerste keer geweest dat Stephen zonder begeleiding van zijn ouders had gevlogen. Hij had zijn been gebroken en grote delen van zijn lichaam waren verbrand. Hij was er slecht aan toe. In het ziekenhuis probeerde Stephen nog te glimlachen, maar dat lukte niet, aldus zijn vader. Het was de vrijdag voor kerst en inwoners van New York die 's avonds de mis bezochten, namen kranten mee waar de foto van Baltz op de voorpagina stond afgedrukt om voor hem te bidden. Het mocht niet baten. Stephen Baltz overleed de volgende ochtend aan zijn verwondingen.
Cecilia Cichan
Cecilia Cichan had meer geluk. Op 16 augustus 1987 was de toen 4-jarige Cecilia de enige overlevende van een zware crash in Detroit. De DC-9 van Northwest Airlines stortte vlak na het opstijgen neer. Het toestel maakte te weinig hoogte en de vleugel raakte een lantaarnpaal op de parkeerplaats van een autoverhuurbedrijf. De DC-9 kantelde, raakte de grond, vloog in brand en kwam gehuld in een vlammenzee stuiterend tot stilstand.
Dr. Werner Spitz had als medisch onderzoeker van de staat Michigan al twintig crashes onderzocht, maar nog nooit een dergelijke verwoesting meegemaakt. 'Er was geen bot meer heel in de lichamen van de slachtoffers,' aldus Dr. Spitz. Een reddingswerker zag echter tot zijn verbazing een armpje bewegen en hoorde gekreun tussen de wrakstukken. Cecilia Cichan had het inferno met slechts relatief lichte verwondingen overleefd.
Volgens Cecilia had haar moeder haar gered, door haar lichaam als schild te gebruiken tegen de vlammen. Of dat waar is, wordt betwijfeld door de experts, aangezien Cecilia op enkele meters afstand van het lichaam van haar moeder werd gevonden. Ze verloor behalve haar moeder ook haar vader en haar 6-jarige broertje tijdens de crash. Na het ongeluk werd ze overstelpt met knuffelbeesten en verscheen haar gezicht op de covers van tijdschriften en billboards. Cecilia Cichan werd even een nationale beroemdheid.
Cecilia werd geadopteerd door haar oom en tante, die er alles aan deden haar buiten de publiciteit te houden. Ze is nu een jonge vrouw, een toegewijd katholiek en studeerde in 2006 af als psychologe aan de universiteit van Alabama. Nog steeds mijdt ze pers, maar ze bezoekt wel regelmatig de nabestaanden van Flight 255, die ze een hart onder de riem probeert te steken. Zou ze dinsdag het nieuws over Baya Bakari hebben gehoord? Als enige ervaringsdeskundige ter wereld zou Cecilia Baya wellicht kunnen helpen het trauma te verwerken. En Baya Bakari kan momenteel alle steun gebruiken.
Update: Baya Bakari blijkt 12 jaar oud te zijn in plaats van 14, zo bericht de BBC: Survivor speaks of Yemenia crash (met video). Baya werd het vliegtuig uitgeslingerd, wat haar redding was, en dobberde een halve dag rond voordat ze gevonden werd. Haar vader omschrijft haar als een 'fragiel' en 'timide' meisje.
