Vrouwen zijn apegeile liegbeesten

'Women are meant to be loved, not to be understood' zei de Ierse schrijver en dichter Oscar Wilde zo'n anderhalve eeuw geleden heel treffend, maar de Canadese psychologe Meredith Chivers deed toch een dappere poging het mysterie vrouw te ontrafelen. In een artikel in het New York Times Magazine van januari van dit jaar werden de resultaten van wetenschappelijk onderzoek dat Chivers uitvoerde beschreven en die uitkomsten mogen toch opmerkelijk genoemd worden.

Chivers zette mannen en vrouwen voor een televisie en liet ze beelden zien van neukende hetero's, homo's en lesbo's, masturberende mannen en vrouwen, een vrouw die aan het fitnessen is, een 'mooi geboetseerde' man die over het strand loopt en last but not least parende bonobo's. Ze wilde nagaan hoe opgewonden mannen en vrouwen werden van het zien van de beelden en bracht meetapparatuur aan op en in de genitaliën van de deelnemers. Daarnaast konden de deelnemers ook via een keypad aangeven hoe jippig ze werden van het vertoonde materiaal.

De resultaten bij de mannelijke deelnemers waren weinig opzienbarend. Hun piemels begonnen te zwellen bij het zien van neukende hetero's, neukende lesbo's, masturberende vrouwen en ook de dame in de fitnessruimte kon de mannen wel bekoren. De neukende homo's, de mooie man op het strand en de parende bonobo's lieten de mannen koud. Daarnaast bleken de mannen ook eerlijk te zijn over hun geilheid en gaven ze netjes via het keypad door wanneer ze zich opgewonden voelden. The men’s minds and genitals were in agreement, aldus het New York Times Magazine.


Nee, maar dan de vrouwen, die lustten er wel pap van! De meetapparatuur in de vagina's van de deelnemers detecteerde een toegenomen staat van opwinding bij het zien van neukende hetero's, homo's én lesbo's. De vrouwelijke deelnemers werden daarnaast geiler van de vrouw in de fitnessruimte dan de man op het strand, waarvan ze overigens óók opgewonden raakten. Opmerkelijk genoeg begon de geilheidsmeter ook te piepen toen de vrouwelijke deelnemers de parende bonobo's zagen! Driewerf bah! Kortom, vrouwen werden geil van alle beelden.

Waar de mannelijke deelnemers nog eerlijk via het keypad doorgaven dat ze een stijve kregen, daar bleken de vrouwen wat minder betrouwbaar te zijn. Bij het zien van de neukende lesbo's liet de meetapparatuur in de vagina zien dat de vrouwen opgewonden raakten, maar via het keypad lieten ze weten geen nattigheid te voelen. Ook bij de neukende homo's sloegen de meters uit, maar via het keypad lieten de vrouwelijke deelnemers weten dat de beelden hen niets deden. De vrouwen verzwegen hun geilheid.

Via het keypad lieten de dames weten dat ze daarentegen weer bijzonder opgewonden raakten van de neukende hetero's. De meetapparatuur detecteerde echter wel opwinding, maar niet in de mate die vrouwen via het keypad rapporteerden. Bij de parende bonobo's gaven de vrouwelijke deelnemers via het keypad aan niets te voelen, maar de meetapparatuur mat wel degelijk opwinding. Hmm en tja...

Resumerend: vrouwen werden geil van alle beelden, apen incluis, én logen ook nog eens over hun eigen staat van opwinding! Geert?? Doe er wat aan! Apegeile liegbeesten zijn het, die vrouwen, jippige jokkebrokken!

Sofia Coppola

Toegegeven, mijn eerste kennismaking met Sofia Coppola was niet een bijzonder plezierige ervaring. Als dochter van de regisseur Francis Ford Coppola dook ze ineens op in het derde deel van zijn Godfather-trilogie als de dochter van Don Michael Corleone.

Madonna had de rol van Mary Corleone graag willen hebben, maar werd te oud bevonden. Wynona Ryder liet zich liever betasten door Johnny Depp's schaarvingers in Edward Scissorhands dan gehaktballetjes voor de pastasaus te draaien met Andy Garcia en viel ook af. Dus koos Francis voor zijn dochter. Nepotisme? Het had er alle schijn van.

De acteerprestatie van Sofia in het slotdeel van pappa's maffia-epos deed de harten van recensenten en Godfatherfans - ik heb de eerste twee delen elk een keer of twintig bekeken - bepaald niet sneller kloppen. Sofia sleepte zelfs twee Razzies in de wacht: voor slechtse actrice in een bijrol en slechtste nieuwe ster aan het Hollywoodfirmament. Haar acteercarrière was in één klap voorbij. En bedankt, pa.

Toch is het helemaal goed gekomen tussen mij en Sofia Coppola, al zal ze er jammer genoeg geen weet van hebben. In 1999 debuteerde ze als regisseur met The Virgin Suicides en sindsdien lig ik aan haar ongetwijfeld bevallige voeten.

The Virgin Suicides is een dromerige, übermelancholieke en opmerkelijk lichtvoetige film over vijf tienermeisjes die zelfmoord plegen als gevolg van de verstikkende opvoeding van hun katholieke ouders. Het klinkt als loodzware kost, maar eigenlijk zie je de suïcidale zusjes Lisbon voornamelijk in witte soepjurken door de wei dartelen op de warme muziek van Air, terwijl de ondergaande zon door hun blonde lokken schijnt.

De zielenpijn van de meisjes wordt nauwelijks onder het voetlicht gebracht. Als een arts het jongste zusje Lisbon na een mislukte zelfmoordpoging vertelt dat ze er nog geen idee van kan hebben hoe zwaar het leven gaat worden, antwoordt Cecilia: "Obviously, Doctor, you have never been a thirteen year old girl". Ik had ook geen flauw idee dat het zo erg was.

De definitieve doorbraak voor Sofia Coppola kwam met haar volgende film: Lost in Translation. Daarin beleeft de mooiste vrouw op aarde, Scarlett Johansson, een romance met Bill Murray, de coolste acteur op aarde.

Met de oneindige skyline van Tokyo in de achtergrond woelt Scarlett wat rond in haar ondergoed op een hotelbed, terwijl Murray zich bezat in de hotelbar of reclame maakt voor een Japans whiskymerk:"For relaxing times, make it Suntory time". Ze zijn allebei al getrouwd, maar komen elkaar tegen, worden verliefd en kiezen vlak voor de aftiteling over het scherm rolt voor elkaar. De spanning wordt tot aan het einde volgehouden en Lost in Translation blijft daardoor ook tot het einde boeien.

De films van Sofia Coppola zouden gaan over thema's als vervreemding en sociale isolatie en daar valt wat voor te zeggen, want ook haar laatste film gaat over een Weense prinses die geïsoleerd raakt aan het Franse hof in de pruikentijd, maar aan het niemendalletje Mary Antoinette wil ik liever geen woorden vuil maken. De thematiek gonst onderhuids mee, maar wat haar films zo mooi maakt is juist de lichtvoetigheid, of de schijnbare afwezigheid van pretenties en grote woorden.

De Sofia Coppola die de verwende dochter van Michael Corleone mocht spelen in de Godfather III blijkt dus meer te zijn dan de verwende dochter van Francis Ford Coppola. Ze is geen Paris Hilton, eerder een Kim van Kooten. Als regisseur gaat ze vermoed ik nog een aantal mooie films maken, als actrice zal ze waarschijnlijk nooit hoge ogen gaan gooien.

Alhoewel, ze duikt opvallend vaak op in muziekvideo's uit de jaren negentig, waarin ze figureert en acteert, dus na het Godfatherdebacle heeft ze zich allerminst uit het veld laten slaan. In de volgende vijf video's speelt ze een bijrol of zelfs een hoofdrol:

Madonna mocht dan niet in de film van Francis Ford Coppola spelen, voor Sofia was er wel plaats in de muziekvideo van het nummer Deeper and Deeper van het album Erotica. De video schijnt een ode te zijn aan Andy Warhol en de Duitse acteur met de freaky ogen Udo Kier speelt een belangrijke rol. Nah ja, het is niet mijn favoriete nummer van Madge.

Sofia Coppola is tegenwoordig het vriendinnetje van Thomas Mars, zanger van het Franse Phoenix. Ze leerden elkaar kennen bij het knippen van de soundtrack voor The Virgin Suicides, die werd gecomponeerd door Air, die andere Franse band, waarvoor Phoenix weer de muziek had ingespeeld voor de single Kelly Watch the Stars. Tja, wat is de wereld toch klein.

Sofia speelt een prominente rol in de video Sometimes Salvation van retro-rockers The Black Crowes, wat mij betreft na het onovertroffen Remedy hun mooiste muziekvideo is.

Voordat Sofia de lakens deelde met Thomas Mars, was ze kortstondig getrouwd met de Amerikaanse regisseur en fotograaf Spike Jonze (Being John Malkovich). Jonze maakte deze videoclip voor Elektrobank van The Chemical Brothers. Sofia als turnster!

Noise-rockers Sonic Youth brachten met Goo hun eerste plaat bij een groot label uit, maar verloochenden hun roots niet. Mildred Pierce begint als een mooi, opzwepend samenspel tussen gitaren, bas en drum, maar ontaardt al snel in een grote bak herrie. Sofia loopt er al gekke bekkentrekkend in rond.