Misschien bestaan ze nog steeds. In 1989 werden ze op het Christelijk College Groevenbeek in Ermelo in ieder geval gretig rondgedeeld: vriendenboekjes. Daarin schreef je wat over jezelf: wat je hobby’s waren, je favoriete kleur, je lievelingseten en wie je idolen waren.
Een soort papieren voorloper van een profielpagina op social media als Facebook eigenlijk.
In het vriendenboekje van Agnès, die bij mij een flinke puberverliefdheid had aangewakkerd, schreef ik om mogelijk wat indruk op haar te maken Al Pacino op bij favoriete acteur, The Godfather bij favoriete film en Diane Keaton bij favoriete actrice. Ik kan me niet herinneren dat ik destijds Pacino, laat staan Keaton, al in een andere film had gezien.
Keaton is voor mij daarna toch vooral die actrice geworden uit Woody-Allen-films als Annie Hall en Manhattan. In Annie Hall koopt Allen warempel het boek The Denial of Death van Ernest Becker (zie ook Wit Geluid) voor Annie. Allen waarschuwt haar dat hij geobsedeerd is door de dood. En het leven, dat bestaat maar uit twee categorieën: 'the horrible' of 'the miserable'.
En nu is Diane Keaton overleden, zoals langzaam de iconen uit de twintigste eeuw één voor één het loodje leggen. Ik zou nu een andere naam in vriendenboekjes schrijven. Misschien Frances McDormand of Emma Stone.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit schrijf. Misschien wel om indruk op jou te maken.
Bij Agnès sorteerde het noemen van Diane Keaton in elk geval geen noemenswaardig effect. De liefde bleef onbeantwoord.
