De longfauna van Artyom Sidorkin

De meeste ouders zullen het wel eens tegen hun kroost verteld hebben; als je de pitjes van een appel doorslikt, dan groeit er een appelboom in je buik. Het kan nog een flinke huilbui opleveren als het nageslacht toch onverhoopt een zaadje inslikt, want welk kind wil er nou met takken die uit zijn oren groeien naar school? Ouders sussen hun kinderen door te zeggen dat een pitje helemaal niet in je buik kan groeien. Maar is dat wel zo?

Bij het paard van de Baron van Münchhausen ging het namelijk wel mis, al waren het geen appelpitten die wortel schoten, maar lauriertwijgjes. Nadat de baron met een list de Turken uit het stadje Oczakow had verjaagd, kwam hij tot de ontdekking dat zijn paard in tweeën was gehakt. Hij was zonder het te merken doorgereden op het voorste deel, terwijl het achterste deel van zijn Litouwer de Turken extra in verwarring had gebracht door tegen de stadspoort aan te trappen. Maar dan gebeurt het volgende:

Onmiddellijk draaide ik om en reed op de voorhelft van mijn paard de stad uit naar de aangeduide weide. En jawel, daar lag het verloren achterdeel. Tot mijn vreugd ontdekte ik, dat er nog vrij wat leven in aanwezig was en daarom werd dadelijk de veearts erbij gehaald. Dat was een knappe baas. Hij paste de beide helften tegen elkaar aan en toen ze precies sloten, naaide hij ze met lange, dunne lauriertwijgjes aan elkaar vast. Na korte tijd was de wond genezen en ik kon mijn paard weer gebruiken als voorheen.

Toch had deze geschiedenis nog een nasleep, die alleen maar bij een beroemd paard als mijn Litouwer verwacht kon worden. De twijgjes schoten namelijk wortel in zijn lichaam en zo groeide er op zijn rug een prachtig prieel, waarin ik heerlijk in de schaduw zat, als ik een zonnige weg langs trok.

Alhoewel Karl Friedrich Hieronymus von Münchhausen daadwerkelijk bestaan heeft, zijn zijn verhalen natuurlijk uit een achttiende eeuwse dikke duim gezogen lariekoek. Maar truth is stranger than fiction, zo beweren althans de Angelsaksen, en dat lijkt te gelden voor wat de 28-jarige Rus Artyom Sidorkin overkwam. De inwoner van het stadje Izhevsk in de Oeral klaagde al een tijd over extreme pijn in zijn borst. Ook hoestte hij bloed op. Chirurg Vladimir Kamashev bekeek de röntgenfoto's en concludeerde dat Sidorkin een tumor in zijn long had. Kamashev had al honderden soortgelijke foto's voorbij zien komen. Besloten werd Sidorkin te opereren.

Kamashev kon vervolgens zijn ogen niet geloven toen hij zijn patiënt had opengesneden, hij dacht zelfs dat hij hallucineerde: 'I blinked three times as I was sure I was seeing things.' In de long van Sidorkin vond hij een boom, of eigenlijk meer een stekje van een zilverspar (zie foto). Sidorkin had een zaadje ingeademd en dat had zich geworteld in zijn longweefsel. Het twijgje was zo'n vijf centimeter lang.



Artyom Sidorkin was achteraf waarschijnlijk vrij letterlijk opgelucht; hij was al lang blij dat het geen kanker was geweest. Botaniste Olga Baranova was tegenover de BBC toch wat sceptisch over de vondst, dus misschien is het een broodjeaapverhaal, met Kamashev en Sidorkin als nieuwerwetse Von Münchhausens. Een kind met takken groeiend uit de oren en neusgaten is tenslotte ook nog nooit gesignaleerd.